Swing Wespelaar (dag 3) Ghalia Volt & Band - Lowland Brothers - Ben Levin - Terri Obasi ft. Tia Carroll - Selwyn Birchwood - Keb'Mo Wespelaar (21-08-2022) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing Wespelaar © Rootsville 2022

Wie dacht het beste gisteren al te hebben gezien was er aan voor de moeite. Deze derde en meteen ook de laatste dag van deze editie van SWING, zou alweer vonken moeten geven. Vol goede moed en voor de derde dag op rij voerde mijn blues mobiel mij richting Wespelaar. Niet echt fris meer maar meer dan goed genoeg om de hele dag rond te maken. Hierna wachten mij 2 volle weken verdiende vakantie. De weergoden waren weer van de partij en de dag beloofde niets dan goeds.

Ik was er goed op tijd bij om de eerste band te begroeten. Ghalia Volt was van over de grote plas gekomen voor een hele Europese tournée, waar gelukkig ook SWING deel van uitmaakte. De 25-jarige Ghalia Vautier was ooit wellicht Brussels best bewaarde blues geheim. Al buskend leerde ze de stiel en de voorbije jaren perfectioneerde ze haar skills tijdens meervoudige trips naar New Orleans en Mississippi. Haar passages in Clarksdale en NOLA gingen niet ongemerkt voorbij.

Ondertussen zijn de VS haar vaste thuis geworden. Veel respect dus voor wat deze kleine dame al heeft weten te verwezenlijken. Bij deze wordt ze bijgestaan door Dean Zucchero aan de bas, Bert Werbrouck op harmonica en Denis Palatin aan de drums. Onmogelijk uur om een festival in gang te trappen. It’s a dirty job but sombody’s got to do it. Nog niet heel veel volk maar Ghalia en haar mannelijk trio lieten het niet aan hun hart komen en slingerden ‘Gipsy Lady’ over het Wespelaarse kerkplein.

Lekker veel slide en Bert Werbrouck liet zijn Mississippi saxofoon stevig huilen. Ghalia heeft een heel specifiek stemgeluid dat met de jaren veel verbeterd is en de Franse tintjes die vroeger nog te horen waren zijn nu verdwenen. ‘Meet You down The Road’ kregen we hierna gevolgd door ‘It Ain’t Bad’ uit de laatste cd “One Woman Blues”. Alles zat goed in elkaar en de ritmesectie hield het geheel strak gespannen. Ghalia had haar set goed opgebouwd en we kregen onder andere nog ‘Drag me Down’, ‘Squeeze’ en ‘You Got To Move’ op een serveerblaadje. Puik stuk werk moet ik zeggen en meer dan geslaagd als opener. Zoals altijd hadden de vroege vogels weer eens gelijk.

Met de The Lowland Brothers, waren alweer toppers binnengehaald. Nico Duportal is geen onbekende in het blues milieu, vroeger al op tal van podia in ons land met zijn Rhythm Dudes of met The Sparks.

In 2021 heeft Nico alweer een project op poten gezet, namelijk The Lowland Brothers. Deze vijf muziekbroeders beslisten om hun talenten te bundelen, zichzelf terug uit te vinden en repertoire bijeen te schrijven met enkel eigen nummers. Gebrandmerkt door de power van de soulmuziek, de felheid van de rock ’n roll en de kracht van de country brengt deze band, geleid door het charisma van Nico Duportal, een hete en boeiende show. So let’s join the party folks! De band bestaat uit Nico Duportal (zang en gitaar), Damien Cornelis (keys), Hugo Deviers (gitaar en percussie), Max Genouel (bas), Fabrice Bessouat (drums).

Kleine intro met gipsy getinte muziek en toen klonk ‘Love Reign Over Me’ gevolgd door het heel knappe ‘Sunburns In December’. Alles klonk heel soulvol en de fijne stem van Nico past hier volledig bij. Niet te vergeten natuurlijk dat hij wordt omgeven door vier, meer dan talentrijke muzikanten. Niets dan mooie soulvolle dingen werden richting plein opgestuurd, welke ondertussen al aardig gevuld begon te raken. Zo konden ze nog genieten van ‘High & Lonesome’, ‘Let’s Talk About Love’ of ‘Family Secret’. Het was alweer genieten geblazen en toch alweer een tweede hoogtepunt op deze zondagnamiddag. En dit was nog maar de tweede band.

Van Frankrijk trokken we de grote plas over en belandden wij bij Ben Levin. Vele blues bands hebben een pianist in een bezetting, maar een pianist als frontman zien wij tegenwoordig minder. Nochtans heeft de blues legendarische pianisten zoals Professor Longhair, Pinetop Perkins, Otis Spann en Ray Charles gekend.

De 22-jarige Ben Levin heeft alles om in deze grote voetsporen te treden. Of het nu jazzy blues, Chicago blues, boogie woogie of funky New Orleans moet zijn, Ben beheerst al deze stijlen. Vandaag was hij vergezeld van Cole Baker aan de drums, Joe Folis op sax en Anthony Salmacek aan de gitaar.

22 jaar en dan durven ze nog zeggen dat blues voor oude mensen is, ik dacht het niet dus. Eerste maal dat ik kennis maakte met deze jonkie en wat ik hoorde beviel mij heel goed. Goeie keyboard speler en een zeer aangename stem. Ik kan een goed stuk pianoblues wel pruimen. Ben begin met ‘Everything Gonna Be Allright’ waarbij hij onmiddellijk zijn talenten aan de piano etaleert en dat blijft hij gedurende zijn hele set doen met dingen als ‘Greatest Thing In The World’, ‘I’m Your Essential Worker’, het welgekende ‘Tipitina’ van wijlen Professor Longhair om af te sluiten met ‘Daydream’. Knappe set  !

SWING zonder een echt “Big mama” zou swing niet zijn. Met Terrie Odabi feat. Tia Carroll , hadden ze die dit jaar ook binnen. Met deze twee dames, kregen we een echte blues and soul revue. Terrie Odabi is 59 en afkomstig uit Oakland in Californië en behoort tot het beste wat de hedendaagse soulblues te bieden heeft. Tia Carroll is er 64 en draait al decennia mee in de scene rond de Bay Area. Beide dames zijn gezegend met een indrukwekkend stembereik en zingen de ziel uit hun lijf. Daarboven zijn ze beiden performers pur sang en winden ze elke man rond hun vinger. Nou, daar was ik even benieuwd naar. Ik heb niet lang moeten twijfelen, dit was meer dan uitstekend.

Tia Caroll mocht de spits afbijten met drie songs en ze koos allereerst voor het toepasselijk ‘I’m A Blues Woman’ gevolgd door ‘Ready To Love Again’ en ‘I Ain’t Crying’. Op het podium herkenden we de sympathieke Chris Jefferson op bas en kijk, daar was Anthony weer. Na Ben Levin mocht hij dan nog meer het podium op. Tia maakte dan even plaats voor Terrie Odabi. Ander stembereik en klank dan Tia Caroll maar van alweer een ontzettende kwaliteit en dat bewees ze met een trage versie van het wondermooie ‘Wade In The Water’, eentje om kippenvel van te krijgen, waarna ze overschakelde op ‘Live My Life’…very nice…

De twee diva’s kwamen dan samen terug de bühne op met een knallende versie van ‘Let The Good Times Roll’, waarbij ze massaal steun kregen vanuit het publiek. Hierna volgden ‘Rock Me Baby’ en ‘Why Am I Treated So Bad’ van Pops Staples. Alle nummers zijn op het lijf van de dames geschreven. Afscheid namen ze met het swingende ‘Juke Joint Jump’. Party time dus. Dit optreden was er eentje van grote klasse en van een zeer hoog niveau. Alvast eentje om in te kaderen. Het publiek wou meer en kreeg een meer dan verdiende bisser met het uit volle borst meegezongen ‘Come Together’ van The Beatles.  Nou moe, hier werd ik wel zeer blij van.

De tijd gaat snel als alles goed klinkt en we waren al aan de voorlaatste band van het weekend beland met Selwyn Birchwoord. Deze 37-jarige Amerikaanse bluesgitarist, zanger en songwriter met opvallend afro kapsel is afkomstig uit Tampa, Florida. Hij nam zijn eerste gitaar ter hand toen hij 13 was. Zoals zoveel gitaristen ontdekte hij een paar jaar later Jimi Hendrix. Selwyn probeerde Hendrix niet wanhopig te imiteren, maar zou op zoek naar de roots van diens muziek. Het is zo dat hij King, Waters, Lightnin’ Hopkins en later Buddy Guy zou ontdekken. Die laatste noemt hij zelf zijn belangrijkste invloed.

Hij is een virtuoos zowel op de elektrische gitaar als op de lap steel. Bovendien beschikt hij over een geweldige, soulvolle stem. We konden ons verwachten aan pure Chicago blues, southern soul en stevige boogie op z’n best. En dat kregen we allemaal. Te beginnen met twee knappe songs ‘Worst Enemy’ en ‘Hopeless Romantic’. Jongens wat klonk dit goed zeg! Laatste maal dat ik de man aan het werk zag was in Goezot zo’n 4 jaar geleden denk ik, maar ook op Gevarenwinkel en wat een evolutie heeft hij ondertussen meegemaakt?

Zijn stem is voller geworden en zijn gitaarspel is er alweer op vooruitgegaan. Knappe solo’s, uitgemeten, niet te lang maar aangenaam. Meer moest dat niet zijn. Stevige band achter hem met een schitterende Regi Oliver die een waterval aan noten liet stromen uit zijn saxofoon en een sterke Donald “Huff” Wright op de bas. Hij kent ook zijn oude klassiekers en zo kregen we een wel heel knappe versie te horen van Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ en ‘ Can’t Be Satisfied’, nummers waar de slide heer en meester was.

Iedereen zat natuurlijk gespannen te wachten tot hij de lapsteel zou boven halen, en wachten loont want bij ‘Hoodoo Stew’ haalde hij het instrument boven en perste er tijdens de song zelfs een stukje ‘When The Saints Go Marchin’ In’ uit. Mooi einde van een alweer schitterend optreden. Het zoveelste in de rij.

Jammer genoeg komt aan alle mooie liedjes een eind en zo ook aan de editie van Swing anno 2022. Om deze, alweer schitterende editie af te sluiten had de organisatie terug een wel heel grote vis aan hun blueshaak geslagen in de persoon van niemand minder dan Keb’ Mo’ ofte Kevin More.

De man stond dit voorjaar op mijn radar, maar had wegens ziekte zijn Europese tournée afgelast. Ik kreeg dus een dikke herkansing in Wespelaar, kans die ik natuurlijk met beide handen greep. Zijn muziek is diep geworteld in de Delta Blues, maar hij weet er steeds zijn eigen touch aan te geven. Ondertussen is de man 70 geworden en 5 Grammy’s en 14 Blues Awards rijker en woont hij in Nashville, waardoor hij een likje americana aan zijn muziek heeft toegevoegd. Zijn nieuw album ‘Good To Be’ is een schitterende schijf en die kwam hij ook, samen met zijn band voorstellen. We konden dus genieten van zijn warme, soulvolle stem en zijn uitzonderlijk gitaarspel.

Er was veel volk blijven staan op deze zondagavond om deze blueslegende aan het werk te zien. Hij wisselde in de set geregeld tussen de elektrische gitaar, zijn National en zijn akoestische Martin. Professioneel en goed uitgebouwd met dingen als ‘Perpetual Blues’, Life Is Bautiful’ of ‘Lean On Me’. Allemaal super, maar jammer voor mij diende ik vroegtijdig te vertrekken. Een paar uur later kwam men mij oppikken om richting luchthaven te trekken voor een welverdiende vakantie. Het was met pijn in mijn muziekhart dat ik vertrok, but hey…life goes on folks…

Het was een schitterend weekend en ik heb volop genoten met allemaal fantastische bands en wat was het fijn om na corona alweer in Wespelaar terug te zijn op het vertrouwde stekje. Organisatie was weer perfect en de programmatie overtrof alles.

Ik kan enkel nog zeggen dat ik bij deze en mocht ik er eentje op hebben, mijn hoed afneem voor de organisatie en de medewerkers van  Swing Wespelaar en bij deze een heel diepe buiging. Bedankt, bedankt en nog eens bedankt en, bij leven en welzijn, tot volgend jaar !

Marcel

avec Lil' Richie

He's back...

die hards...

tja, 3 dagen Swing dat doet iets met een mens

Ghalia à Go Go

c'est dure d'être bebe

oh comme elle est mignonne .... le bébé hein

de baardenclub met hun verpleegster :-)

José, de eerste vrouw die de Swinghamer hanteerde